Ik schreef onderstaande op zondag 25 maart, de dag dat Engie Centrale Gelderland een excursie had georganiseerd naar Windpark Nijmegen-Betuwe, voor omwonenden van hun toekomstige windpark. Ik ben actief lid van coöperatie WindpowerNijmegen en ondersteun als ZZP’er de ontwikkeling van duurzame energieprojecten. Dit schrijfsel kwam op persoonlijke titel uit mijn toetsenbord.
Vandaag toen ik thuiskwam was het chaos in mijn hoofd. Ik ervoer tegelijkertijd de emoties wanhoop, begrip, machteloosheid, dankbaarheid en nog veel meer. En ik wilde op oorlogspad. Maar met wie? Met de tegenstanders van windenergie? Met de Engie’s van deze wereld?
Het was vandaag een mooie zonnige begin-van-de-lente-dag. De excursie van Engie Electrabel naar ons coöperatief Windpark Nijmegen-Betuwe was met tegen de 100 bezoekers goed geslaagd. Engie Electrabel heeft plannen voor 2 windmolens op haar terrein in Nijmegen-West. Inwoners uit Weurt, het Waterkwartier, de nieuwe woningen in Koningsdaal maken zich zorgen over mogelijke overlast. Slagschaduw en geluidsoverlast zijn de meest gehoorde zorgpunten. En ja, misschien ervaren sommigen een windpark ook als horizonvervuiling.
Ik heb begrip voor de mensen, omwonenden van een toekomstig windpark, die in wijken wonen die grenzen aan een industriezone. Begrip voor hun vragen, zorgen en hun positie. De Weurtenaren hebben ook afvalcentrale ARN als buurman. En hen staat een ontiegelijke hoeveelheid zandtransporten te wachten, tenzij de politiek besluit dat er geld is om dit zand anders te vervoeren.
Tegelijkertijd las ik gisteren een uitermate zorgwekkende column die de catastrofale (lees CA-TA-STRO-FA-LE) gevolgen van de klimaatverandering nog eens onderstreepte. Dit pookt het actievuurtje dat in mij brandt op tot een kampvuur met gloeiende kolen.
De belangrijkste zinnen uit de column: Wat landen (lees WE!) doen om de opwarming van de aarde te beperken is niet genoeg. Met het huidige beleid, behalen we maar ongeveer 30 procent van de uitstootvermindering die in 2030 nodig is om een veilig leefklimaat te behouden. En het beperkt zich niet tot het klimaat. Deze week werd ook bekend dat de plastic soep veel groter is dan gedacht en doorgroeit, en dat het biodiversiteitsverlies ongekend snel doorzet. De mensheid is de ‘bibliotheek van het leven’ aan het verbranden, zeggen de experts; er leven nog half zoveel dieren op aarde als in 1970. (Onze aanpak van klimaatverandering is failliet, wanneer worden we wakker? Geschreven door Jelmer Mommers, journalist bij De Correspondent)1
De weerstand die Engie ervaart bij omwonenden van het windpark in haar Groene Delta is illustratief voor de gevoelens in heel veel wijken en buurten waar plannen voor windmolens en ook grootschalige zonneparken zijn gemaakt. Begrijpelijke weerstand. Ook bij ons Windpark in Nijmegen-Noord hebben omwonenden uit met name het buurtschap Reeth tegen onze plannen gevochten. Not in my backyard heet dat dan. Nou, bij jou wel dan?
Misschien kan Engie haar communicatie verbeteren? Misschien kunnen we nog een mooie participatievorm organiseren voor de omwonenden? Maar is het genoeg? Zullen we voldoende groene, lokale, duurzame energie produceren voordat Wijchen aan het water ligt? Een collega-vrijwilliger van onze coöperatie zei het gekscherend: Dat halen we nooit voordat Wijchen aan het water ligt! Want dat is de reële dreiging. Zeespiegelstijging, extreme weeromstandigheden, meer oorlog, problemen met voedselzekerheid.
Ik krijg er een ‘Ammenooitnie- gevoel’ bij. Ik voel de strijdlust opborrelen. Maar na een dag als vandaag concurreert die strijdlust in mijn hoofd met machteloosheid, begrip en dankbaarheid. Dankbaarheid dat we in een land leven waar we veelal in gesprek gaan over dit soort moeilijke onderwerpen. Maar dan weer die wanhoop… het polderen kost te veel tijd!
Hoe kunnen we onze missie succesvoller maken en vooral ook lokaal de vruchten plukken van de energietransitie? Laten we daar als burgers eens werk van maken…